Pred. te Giessenburg 19 maart 1967, Giessenburg en Giessendam en Neder-Hardinxveld
21 maart 1971. Winschoten 29 april 1973. Hoofddorp 3 sept. 1978.
ln augustus 1990 kreeg Teake de Boer te horen, dat hij leed aan een ziekte waarvan -menselijkerwijs – geen genezing mogelijk zou zijn. Een uiterst harde boodschap, in de eerste plaats voor hem, zijn vrouw lmy en hun zoons Rudolf en Theo. Ook de gemeente moest niet gissen naar de aard van zijn ziekte: er was kanker geconstateerd. De laatste jaren liep Teake de Boer niet zo gemakkelijk en menigeen rekende op een mogelijke knie-operatie, waardoor hij een tijdlang zijn werk niet zou kunnen doen. Maar dít bericht overviel iedereen.
Natuurlijk had ds. De Boer, samen met zijn gezin, veel te verwerken. Maar hij ging weer aan het werk. Hij ging voor in kerkdiensten, waarin vanzelfsprekend zijn ervaringen doorklonken. Toch hoedde hij zich ervoor over zichzelf te preken. De gemeente luisterde natuurlijk anders dan voorheen. Groot was de bewondering voor de manier waarop ds. De Boer, V.D.M., dienaar van het Goddelijke Woord, in deze periode de boodschap van zijn Heer vertolkte. ln een mengeling van zelfironie en trots kon Teake de Boer vertellen, dat hij na de ULO boerenknecht werd. ln die tijd haalde hij het diploma van de Middelbare Landbouw School in Dokkum. Later koos hij toch voor de pastorie, waarvoor hij het avondgymnasium bezocht en aan de Vrije Universiteit theologie ging studeren. Als eerste van zijn jaar was hij beroepbaar in de kerken. De liefde voor het land en al wat groeide bleef hem evenwel altijd bij. Nog in mei 1991 zag ik hem op zijn volkstuin. Het deed denken aan Luther en zijn befaamde appelboompje.
Elk jaar moest hij in zijn agenda plaats inruimen voor gemeenten waar hij ooit. zelfs nog als kandidaat, gepreekt had. Maar vooral met zijn eerste gemeente hield hij nauw contact. ln1978 nam hij een beroep naar Hoofddorp aan. Dat stond aan het begin van een grote uitbreiding, die nog steeds voortduurt. Het steeds kleiner wordende platteland rond Hoofddorp werd grotendeels aan zijn zorg toevertrouwd. Met zijn achtergrond voelde hij zich daar thuis. Later kreeg hij een nieuwe wijk te bewerken en ook daar bewoog hij zich met groot gemak. De grootste uitdaging kwam een paar jaar geleden op hem af. Samen mel een hervormde collega ging hij in een grote uitbreiding het SoW-pastoraat opzetten. een wijkberaad van de grond tillen en in samenwerking met de Hoofddorpse Raad van Kerken een welkomsgroep organiseren. Met hart en ziel werd hij voorzitter van een werkgroep, die de bouw van een kerk in de nieuwe wijk Toolenburg zou gaan voorbereiden. Hij drukte daarop zijn eigen stempel. SoW was voor hem vanzelfsprekend. Hij was betrokken bij de voorbereiding voor de provinciale Synode in Noord-Holland. Hij stond ook open voor samenwerking met andere kerken. Hij was een goede collega in het pastoresconvent. Hij Teake de Boer bezocht in Hoofddorp adres na adres en legde contact na contact met een vriendelijkheid die helemaal bij hém paste!
Dan komt dat verschrikkelijke bericht. Teake ging zoveel mogelijk door. Hij wilde zélf voorgaan in de dienst op de zondag Christus Koning, waarin de namen van gestorven gemeenteleden zouden worden genoemd. Toch moest hij steeds meer werk uit handen geven. Hij zag daarvan ook de goede kanten. Hij kon ervan genieten, als hij ’s avonds in het gezin kon zijn. lnmiddels vatten enkele gemeenteleden het plan op om te vieren dat ds. De Boer 12 1/2 jaar predikant in Hoofddorp is. Teake wordt erin gekend en met kinderlijk verlangen – zoals hij zelf zei – zag hij naar het feest uit. Plaatselijke bladen interviewen hem ter gelegenheid van het jubileum. Voor hem is dat een gelegenheid om in alle nuchterheid te getuigen van de hoop, die een christen mag hebben. Op 22 februari 1991 werd het jubileum groots gevierd. Teake de Boer genoot er geweldig van, ook van de plagerijtjes die bij zo’n feest horen. Dankbaar grepen velen de gelegenheid aan om hun genegenheid aan het gezin De Boer te betonen.
Kort daarna volgde een nieuwe ziekenhuisopname. Nooit zal ik vergeten hoe Teake mij toen liet weten dat hij nu zijn werk definitief moest beëindigen. Aan een vrij unieke samenwerking van bijna tien jaar tussen drie predikanten kwam een einde, en dan op zo’n manier! De gezondheid van Teake de Boer ging gestaag achteruit. Hij liet weten, dat er in de dienst bij de begrafenis moest worden gesproken over Filippenzen 4 : 4: ‘Verblijdt u in de Heer te allen tijde’. Via een cassettebandje wilde hij zelf tot de gemeente een afscheidswoord richten. Op zondagmiddag 9 juni overleed hij, veel te jong! ln één van de kranten had hij gezegd niet precies te weten hoe hij zijn opstanding en nieuw leven moest voorstellen. Maar -zei hij- het is wel het beste wat een mens kan overkomen: God te mogen ontmoeten. Aan die woorden hoeven wij niets toe te voegen.
Hoofddorp G. den Heeten